Co to jest lęk separacyjny i jak go przezwyciężać?
Jeśli kiedykolwiek czułeś niepokój lub stres, gdy rozstałeś się z kimś, z kim jesteś blisko, być może doświadczyłeś lęku separacyjnego. Lęk separacyjny to rodzaj lęku, który pojawia się, gdy jesteśmy oddzieleni od kogoś, z kim jesteśmy związani, takiego jak rodzic, partner lub bliski przyjaciel. Chociaż odczuwanie lęku w takich sytuacjach jest normalne, dla niektórych osób lęk może być przytłaczający i przeszkadzać w codziennym życiu. Jeśli zmagasz się z lękiem separacyjnym, możesz zrobić kilka rzeczy, które pomogą Ci uporać się z lękiem.
Czym jest lęk separacyjny?
Lęk separacyjny jest rodzajem lęku, który jest spowodowany strachem przed utratą i obejmuje uczucie niepokoju, gdy jest oddzielony od rzeczy lub osoby, o którą się boimy. Często występuje u dzieci, gdy boją się utraty rodziców, ale może również dotknąć dorosłych, jeśli obawiają się, że będą z dala od kogoś, na kim im zależy. Osoby z lękiem separacyjnym mają przyspieszone tętno, szybki oddech i mogą doświadczać uczucia paniki po separacji.
Kto może doświadczyć lęku separacyjnego?
Lęk separacyjny jest powszechny u dzieci i może trwać do czasu, gdy dziecko osiągnie wiek dojrzewania lub dorosłość. W niektórych przypadkach ludzie odczuwają lęk separacyjny również w swoim dorosłym życiu, jeśli boją się oddalić od bliskich lub odczuwają silną potrzebę bycia z kimś wyjątkowym. Chociaż każdy może rozwinąć lęk separacyjny, niektórzy ludzie są bardziej podatni na jego doświadczanie niż inni. Osoby, które doświadczyły emocjonalnej traumy lub wychowały się w środowisku, które było emocjonalnie zaniedbane, częściej doświadczają lęku separacyjnego. Ludzie, którzy czują się bardzo przywiązani do jednej konkretnej osoby lub obiektu, również mają tendencję do rozwijania lęku separacyjnego.
Jakie są objawy lęgu separacyjnego?
Lęki separacyjne są spowodowane obawą przed stratą i potrzebą bezpieczeństwa. Kiedy boimy się, że coś, na czym nam zależy, zostanie odebrane, nasz umysł reaguje paniką i niepokojem. W niektórych przypadkach ludzie z lękiem separacyjnym mają nadmierną wyobraźnię, która sprawia, że wyobrażają sobie, że coś idzie nie tak, gdy są oddzieleni od kogoś lub czegoś. Na przykład, lęk separacyjny u dziecka, może objawiać się martwieniem się o to, co stanie się z jego rodzicem, gdy będzie w szkole. Dziecko wyobraża sobie różne okropne rzeczy, które przydarzają się jego rodzicowi i w rezultacie staje się niespokojne.
Jak sobie z tym poradzić?
Istnieje kilka sposobów radzenia sobie z lękiem separacyjnym. Pierwszym krokiem jest nauczenie się kontrolowania emocji, gdy jesteś z dala od osoby lub rzeczy, do której jesteś przywiązany. Ćwicz medytację, ćwiczenia głębokiego oddychania i inne techniki relaksacyjne, aż poczujesz się komfortowo ze swoją zdolnością do zachowania spokoju po rozdzieleniu.
Następnie naucz się rozpoznawać oznaki niepokoju, aby móc podjąć działania, zanim staną się przytłaczające. Na przykład, jeśli twoje tętno jest podwyższone lub zaczynasz czuć się roztrzęsiony, znajdź sposób na relaks. Zrób sobie przerwę od jakiejkolwiek czynności, którą wykonujesz i poświęć trochę czasu na medytację lub ćwiczenie innej techniki relaksacyjnej.
Jeśli czujesz, że zaczynasz się niepokoić, zadaj sobie pytanie, dlaczego tak się czujesz i spróbuj znaleźć rozsądne wyjaśnienie swoich uczuć. Jeśli nie ma powodu do niepokoju, być może nadszedł czas, aby cofnąć się o krok, aby móc przetworzyć swoje samopoczucie, nie pozwalając emocjom wymknąć się spod kontroli.
Na koniec naucz się wykorzystywać pozytywne myślenie jako sposób na walkę z lękiem separacyjnym. Pomyśl o wszystkich dobrych rzeczach, które mogą się wydarzyć, gdy będziesz z dala od osoby lub rzeczy, która powoduje niepokój. Na przykład, jeśli boisz się rozstania z ukochaną osobą, zastanów się, o ile lepiej poczujesz się, gdy znów się spotkacie i włóż energię w czekanie na ten moment. Albo zrób coś, czego razem nie moglibyście zrobić, coś, co zawsze chciałeś zrobić, ale wolałeś spędzać czas z osobą, której teraz ci brak. Jeśli doświadczasz lęku separacyjnego, postaraj się nie dobijać z tego powodu, ponieważ jest to bardzo powszechna forma lęku.
Lęk separacyjny w różnych grupach wiekowych
- lęk separacyjny u niemowląt
Lęk separacyjny niemowlaka jest normalny w ciągu pierwszych sześciu miesięcy. Dziecko może płakać przez dłuższy czas, gdy jest pozostawione samo, i może wydawać się bardziej przywiązujące do rodziców lub opiekunów niż zwykle. - lęk separacyjny u 2 latka
Dwulatek z lękiem separacyjnym może być bardzo zdenerwowany, gdy zostanie oddzielony od rodziców lub opiekunów. Dziecko może płakać i prosić o pomoc lub mówić takie rzeczy jak „Nie odchodź!”oraz próbować powstrzymać rodzica przed odejściem. Dwulatek może również wpadać w napady złości, gdy zostanie sam, próbując zwrócić na siebie uwagę lub aby zostać podniesionym przez ukochaną osobę. - lęk separacyjny u 3 latka
We wczesnych stadiach lęku przed separacją 3-latek może się zdenerwować, gdy zostanie oddzielony od rodziców. Dziecko może płakać i prosić o pomoc pomimo zapewnień, że wszystko jest w porządku. Wraz z wiekiem dzieci zwykle doświadczają bardziej intensywnego lęku separacyjnego. Dziecko może odmówić pójścia do szkoły lub wyjścia z inną osobą dorosłą, jeśli jego opiekunów nie ma w pobliżu. - lęk separacyjny u 5 latka
Pięciolatek z lękiem separacyjnym może być bardzo zdenerwowany, gdy zostanie oddzielony od rodziców lub opiekunów. Po powrocie opiekunów przez długi czas może nie chcieć zostawić ich samych. - lęk separacyjny u 6 latka
Sześciolatek z lękiem separacyjnym prawdopodobnie zdenerwuje się, gdy zostanie oddzielony od rodziców lub innych opiekunów, ale może nie okazywać tak wielu emocji, jak młodsze dzieci. - lęk separacyjny u 7 latka i 9 latka
7-latek z lękiem separacyjnym będzie wykazywał oznaki stresu, gdy będzie z dala od rodziców lub opiekunów. Dziecko może prosić o pomoc, płakać i stać się bardzo "przyczepne" i nieufne w nowych sytuacjach.
